Er waaide een wind van kracht 4, schuimkoppen prijkten op het wateroppervlak en takken bogen onder deze krachten. Hoewel de omstandigheden niet dramatisch waren, was het zeker niet een spiegelglad meer. Ons gezelschap bestond uit Ton, Janwillem, Arjan, José en ondergetekende.
Na verloop van tijd kreeg José last van het klaren van zijn oren, waardoor we langzamer konden afdalen dan gepland. Daarom had ik verwacht dat we slechts tot een diepte van ongeveer vier meter zouden gaan, maar door deze vertraging hebben we de lijn niet kunnen vinden.
Het zicht verbeterde op een gegeven moment, maar was zeker niet kristalhelder. Desondanks hebben we in het meer enkele objecten kunnen ontdekken, zoals duikflessen die dienst deden als monumenten. Verderop zagen we er nog een, maar deze was verstoken van enige inscriptie. Ook stuitten we op een wand met kreeftenholletjes, maar de bewoners bleven verborgen.
Desondanks hebben we ondanks het middelmatige zicht toch twaalf meter bereikt. Dat was het moment van keren. Toen zag ik in de diepte nog twee baarsen zwemmen. Op de terugweg werden we omhuld door een waas van sediment die we hadden opgeworpen, waardoor het zicht nog verder afnam. Er kwamen twee rivierkreeften ons naderen. Na een veiligheidsstop keerden we terug naar de kant, waar de anderen al bezig waren met het demonteren van hun duiksets.
Ten slotte vonden we een toevlucht op het terras van Hajé. Hier werd warme koffie en smakelijk appelgebak geserveerd. José verzocht om geen slagroom, waarop Ton een extra portie kreeg. We deelden verhalen over toekomstige duiklocaties en -plannen. Ondanks dat niet iedereen tevreden was met het zicht, kunnen we toch terugkijken op een geslaagde verenigingsduik die ons bij zal blijven.